Corazóns doídos de tanto golpe de mar...

Hoxe o noso blog respira un aire diferente, un aire de dor e loito. As augas son hoxe augas onde as penas dormen para sempre.

Dous mariñeiros faleceron esta mañá tras envorcar a embarcación na que pescaban nas inmediacións da nosa illa. Recibir noticias como esta fai que os nosos corazóns se encollan fortemente.

Queremos dende o noso blog mandar unha aperta moi grande e todo o noso afecto aos familiares destes mariñeiros.

Gustaríanos ademais facer a nosa particular homenaxe a estes dous mariñeiros e a todos aqueles que morreron levando consigo unha parte de mar. Para eles adicamos este poema.

Alá van os mariñeiros

camiño de altamar

Alá van meus compañeiros

quen sabe se voltarán.

Van a peito descuberto,

van a guerrear co mar,

van arrincar os tesouros

ca mar non quer entregar.

Van soportando galernas

loitando co temporal,

van entre brétemas metidos

que lles impide mirar.

Van en barcos de madeira

en condicións inhumáns,

moitos sen roupas de auga

que os protexa do mar.

Cando van, van vigorosos,

descansados so seu lar.

Cando voltan, voltan cansos

queimados de pelexar.

Traen cardenais no corpo,

cheas de feridas as mans

e os corazóns doídos 

de tanto golpe de mar.

Moitos son os mariñeiros

que se afogaron no mar, 

o mar cobra sempre caro,

a fame que vai quitar.

E o medo que eles pasaron...

¿cómo o poderán olvidar?

os compañeiros que foron polo mar abaixo,

gravados no corazón están.

                                                                                    Grupo poético Brétema


"O mar foi —e aínda o sigue sendo— un descoñocido e un amigo ó mesmo tempo." (Manuel María)